جراحی حرفه ایست سرنوشت ساز كه اخلاق در آن جایگاه مهمی دارد؛ چرا كه بیمار جان خود را كه ارزشمندترین گوهر هستی اوست،چون امانتی بدست جراح سپرده و بازگشت سلامتی را طلب می نماید. جراح انسانی است روشنـفكر،علمی و متخــصص، مسئولیت پذیرو هنرمند كه نگاه عمیق به تاریخ تمدن و زندگی انسـانها دارد؛ و در عـین حال انسانی است معاصـر و معتقد به دستاوردهای علمی.
او را جاذبه عشق به هستی،علم،هنر و بالاتر از همه حیات و سلامتی انسانها به این كار كشانده است.او انسان بی تفاوتی نیست و نگاهش به بیمار نگاهی از روی شناخت و عشق است و این عشق است كه انگیزه ایست برای پرداختن به حرفه سخت جراحی . رابطه او با بیمار رابطه ای انسانی و عالمانه است.جراحی بیش از آن كه یك حرفه باشد، ترضـیه روح و طلـب رضای انسـانهای دردمند است.
جراحی مأموریتی است كـه پیش از آن كه دانش فنی بخواهد، انساندوستی می طلبد. وجدان و تواضـع می خـواهد تا شـهرت ، شرافت می خواهد تا تحصیل منفعت، بردباری و مدارا با بیمار می طلبد تا خودخواهی و غرور.در این وادی نباید به دنبال كسب درآمد به عنوان محور فعالیت بود. بلکه باید خود را وقف كرد. جراحی تواضع و بزرگواری می طلبد، جاه طلبـی و شهرت جوئی برای این كار آفت است. زیرا در اینصورت انسانیت و بیمار تدریجاً در ذهن جراح رنـگ باخته و او تنهـا بدنـبال جـراحی های بیشتر خواهد بود. در این مسیـر چه بـسا كه بدون ضرورت دسـت به جراحی زده و جانهائی را با مخاطره و رنج مواجه كند.
جراح بیش از هر چیز امانتداری پرهیزگار است، با جان بیمار، اعضـاء بدن و بافت های او و هر آنچـه متعـلق به بیمار است، در نهایت احترام، و بدور از وسـوسه لذت بردن از جراحی بیـشتر و وسـیعتر رفتار می كنـد. در آزمودن روش هائـی كه در محك گذشت زمان مفید بودن خود را اثبات ننموده اند، بشدت پرهیزكار است.كارآزمائی بالیـنی را به مـراكز كلاسیـك واگذار می نماید، و خود به عنوان صرفاً بك جراحی سعی می نماید، روش های نسبتاً تائید شده را، البته با مهارت و ابتكار شخـصی به بهـترین وجهی به انجام برساند.او متخصصی است كه از تمام امكانات روز دركار خود بهره می گیرد. او مفسر و منتقد علم جراحی است و قادر اسـت در دریای بی كران علوم و اطلاعات، بهترین روش های تشخیصی و درمانی را انتخاب نماید. او هنرمـندی خلاق اسـت و دستهای شفابـخش وی با هماهنـگی كامـل مغز و دانش كافی قادرند عیوب اعضاء را برطرف نموده و عوامل مزاحم سلامتی بیمار را بزدایند.
در اعماق قلب و روح بزرگ جــراح، می توان عشق به انسـانهای بیمار را احساس نمود. زیرا جراح انسان حساسی است. غم و شادی او با وخامت و بهبودی بیمارانش پیوند خورده. با آنان زندگی می كند. با بهـبودی هر بـیمار روح او بزرگتـر گشـته و با فوت هر بیمار ، بخشی از وجود او نیز می میـرد.
